(voor foto’s hier in Ankawa te slechte verbinding)
Op vrijdag 8 september hebben de jonge dominicanessen zr. Sarah en zr. Nura hun grote professie gedaan, in Ankawa/Erbil. Een geweldig feest, indrukwekkende liturgie, grote happening op het kerkplein met dansende vrouwen in de klederdracht van Caracosh. dat komt nu sterk op, sinds de mensen weer terugkeren naar Caracosh. De trots in alle vezels vanher lichaam. En een vertegenwoordiging uit Kirkuk, omdat beiden daar werkten onder de jongvolwassenen.
De dominicanessen waren uit bijna heel Irak toegestroomd, enkelen vertrokken zaterdag weer naar Bagdad, anderen gaan later terug want moeten eerst hun familie bezoeken hier in Ankawa, of in een van de kampen nog. Naar Bagdad terug gaat met de auto, langs de plaatsen waar nu gevochten wordt met resten ISIS. “Geen probleem hoor, dat zijn we gewend.” De zusters wonen in een volkswijk, en dat is in Bagdad nog altijd de rode zone. Neerlands regering weet dat niet, want de ambassades zitten in de groene zone, strak bewaakt. Maar inde rode zone zijn er nog met grote regelmaat aanslagen. Weliswaar te klein om de wereldpers te halen, maar regelmatig doden te betreuren, of voor het leven zwaar verminkten. Naar dat Ira, naar dat Bagdad zet Neerlands regering met regelmaat mensen uit!
Goed, de zusters zijn zonder problemen overgekomen, want het gaat ook regelmatig goed. Gister werd de communiteit echter opgeschrikt, want twee jonge mannen uit Caracosh waren op weg naar Basra, en zijn tussen Bagdad en Basra ontvoerd. Men weet nog niet wie het gedaan hebben. Jongens van Caracosh, alle zusters kenden hen, want het blijft een klein stadje. We bidden voor hen, soms loopt zoiets goed af. Vaak ook niet.
In een land dat sinds 1981 gewend raakte aan steeds nieuwe vormen van massief geweld, is men er ook aan gewend geraakt dat het leven “gewoon” doorgaat. Natuurlijk nooit gewoon, want “het” is er altijd. Maar voor Neerlands regering gewoon genoeg om Irakezen uit de AZC’s te zetten en het land uit. Soms met een hele vliegtuiglading tegelijk, gewoonopgespaard in zo’n uitzetcentrum.
Hier voegen we de diepe vreugde-emotie van vrijdag bij de diepe droeve angst van zatterdag. Misschien komt het goed, we bidden. En misschien komt het ooit goed met Irak, als de wereld dat wil.