2 sept. 2017 – Bisschop Mirkis te Kirkuk, vindt de Koerdische droom een nachtmerrie. Ik kom net aan, terug uit Koerdistan, waar ik bijna twee weken was – een jongerenkamp met zijn jeugd, en in het klooster van alles afhechten. Hij praat me bij: heeft net een artikel afgewerkt voor het maandblad christelijke wegen, over de grenzen van de theologie, en hoe die altijd weer moeten worden verschoven, om „richting toekomst” mogelijk te doen zijn. Christenen die grenzen vasthouden worden fundamentalistisch, ghetto-achtig, nationalistisch. „Wij leven met het gezicht naar de toekomst, Gods Rijk tegemoet, en elke stap die we doen zou er een in die richting moeten zijn.” Eschatologie zou een voortdurende kritische inbreuk op dogmatiek moeten opleveren vanuit elke theoloog die in het reëel bestaande leven staat. (Ik beken, dit is mijn samenvatting van zijn voordracht). Zijn gelovigen krijgen het in twintig pagina’s uiteengezet. Deze bisschop is behalve graag bouwheer (noemt hij zelf lachend een stoornis) ook graag docent.
Hij is met een volgende zorg bezig: al die mensen die in de strijd om Mosul gewond raakten, ledematen kwijt zijn. Met een moslimarts heeft hij overlegt hoe daar te helpen is. Want ze kunnen onmogelijk goede prothesen uit Duitsland importeren. Behalve dat die toch al te duur zijn en aangemeten moeten worden (!) , is de corruptie zowel in Bagdad als in Erbil ernstig genoeg om de import onbetaalbaar te maken. De bureaucratie en de maffia eisen samen een fors extra geld bij invoer. Het moet in Irak geproduceerd gaan worden, hoe gaan we dat doen?
En dan komt hij zelf op het referendum te spreken. Voor het eerst sinds 2002 hoor ik bisschop MIrkis zeggen dat hij bang is. In het klooster te Sulaymaniyah, hartje Koerdistan, zag ik een grote „Koerdische” kaart aan de wand hangen: een Koerdisch Irak bijna i.p.v. een Iraaks Koerdistan. Het gekleurd aangegeven gebied is twee maal zo groot als het werkelijke Koerdistan. De noordelijke helft is inderdaad Koerdistan, aan de zuidflanken wordt ruim gedroomd: Mosul en omstreken, Kirkuk en omstreken, Tigrit en omstreken. Tot op 60 km nadert dat Bagdad.
Ik zal niet herhalen welk soort woorden bisschop Mirkis voor deze Koerden nu gebruikt, maar hij is echt bevreesd om wat komen gaat. Verwarren doet het hem niet, hij werkt stug door aan wat nu nodig is om de mensen enige vorm van leven te geven als dat te moeizaam is geworden. Om banen te scheppen, om projecten te bouwen die geld genereren zodat hij in toekomst niet meer van buitenlanden afhankelijk is. Hij is een intelligent manager, die zeer creatief inspeelt op wat kan en moet.
Zijn actuele bouwwerken die nog geld behoeven:
In Sikanian een kerk omdt de oude veel te klein werd. Gemeenschapszaal komt klaar, dat zal gebruikt word
en als kerk totdat er geld is om de kerkruimte erbovenop te bouwen.
In Sulaymaniyah een bejaardenhuis ook voor Alzheimermensen, voor zowel moslims als christenen, want veel
ouderen hebben alle kinderen in buitenlanden leven. Nog niet alle geld is binnen.
Een internatio
nale school te SIkanian (Engelstalig), zodat diploma’s internationaal g
eldig zijn. Open voor wie wil en betalen kan.
Nog een jaar christelijke en yezidistudenten onderdak geven, ze zijn nog te bang om in Mosul te gaan studeren. Kirkuk heeft al toegezegd dat ze mogen blijven aan Kirkuks universiteit.
Een prachtige car-wash aan de grote weg, geeft al werk aan 5 families; een bakkerij in Kirkuk en Sulaymaniyah, een sesampastafabriek bij Sulaymaniyah, gener
eren al een beetje geld. hij ziet de christelijke gemeenschappen niet zo snel groeien, en het eigen kerkelijke leven moet door zelfvoorziening worden gedragen, is zijn devies. Volgens mij weet hij goed dat dat ook de beste garantie is voor e
en onafhankelijke theologie.