7 september 2017 Sinds 2003, voor Irak duurzaam verbonden met Bush’s inval en ontmanteling van de staat en zijn douane(!), daarmee vrij veld voor al wie met de Amerikanen een rekening wil vereffenen – sinds 2003 zijn straten die voeren naar kwetsbare plekken met betonblokken geblokkeerd. Kwetsbaar: belangrijke personen, groepen, plaatsen van samenkomst, banken, ziekenhuizen…
Zo is het klooster in Sulaymaniyah dag en nacht bewaakt door twee soldaten, en gezichten die ze niet kennen worden gefouilleerd voordat ze binnen mogen, als er een happening is.
Het terrein van het aartsbisdom is ook goed bewaakt: bisschopshuis, kathedraal en school liggen achter elkaar, telkens een kleine straat ertussen. Die kleine straten zijn geblokkeerd. Aan de voorzijde, grote weg, een huisje met twee soldaten, in de tussenstraatjes hetzelfde. Als er in de kathedraal iets groots te doen is, zijn beide tussenstraatjes voorzien van extra prikkeldraad en zeven soldaten elk.
Gasten als ik worden geacht binnen die veilige ruimte te blijven.
De soldaten hebben beweging nodig, het wachthuisje is klein. Goed, ernaast hebben ze een kleine ruimte om te slapen, te eten, toilet… Maar toch. Ze bewegen voortdurend. Zo openen ze de grote poort als er een auto aanrijdt die bij he
t bisschopshuis moet zijn. Zelden worden mensen op de weg afgezet, ze worden echt de hof ingevoerd. Veiligheid. Maar ze geven ook de tuinen voor en achter het huis water. Mede daaraan danken we de heerlijke dadels die we nu eten van de beide bomen. Het is volop dadeltijd. Ze lopen weleens de keuken in om iets te vragen.
En de christenen onder hen sluiten aan bij de dagelijkse Eucharistieviering in de kapel, waar ik in deze drie jaar het aantal bezoekers langzaam zie dalen. Op zondagen is de kathedraal redelijk vo
l, in de avond dus, want het is hier geen vrije dag. Dat is de vrijdag al. Na de kathedraal staat iedereen op het plein sociale contacten aan te scherpen, en na tien minuten is de oudere generatie weg. Dan blijft de jongere generatie (30-50) nog hangen, er moet altijd van alles geregeld…
De soldaten horen bij het leven, bij de gemeenschap. Ze helpen ook d
e kerststal opzetten als het weer zo ver is.
Die staat buiten, bijna levensgroot. Drie dagen werk. De vraag is, wat er van deze gemeenschap gaat worden als de soldaten niet meer nodig zullen zijn. Ze zijn nu een prettige aanvulling op de betaalde en onbetaalde hulptroepen rond de kathedraal. -YHS