De terugkeer naar Caracosh is volop gaande nu. Half september beginnen de scholen in Caracosh, de meeste gezinnen willen er dan zijn en ook een beetje minstens ingericht, desnoods kamperen in je huis. Vanuit Kirkuk en Sulaymaniyah, waar 4000 christelijke vluchtelingen werden opgevangen, vertrekt elke dag wel een gezin. Vanuit Erbil/Ankawa, waar zo’n 40.000 christenen zitten, gaat het veel harder, dagelijks hele groepen.
De meeste moslimvluchtelingen, of IDP, zoals ze hier heten (intern verdreven personen) een veel groter aantal, zitten in grote tentenkampen. Voor hen is het allemaal nog 
onzeker, want Mosul is werkelijk heel zwaar vernield. Daar moest ISIS zijn grote overtreffende drama vertonen, daar werd zwaar gebombardeerd om hen uit die hele stad te verdrijven; daar leefden mensen 
maandenlang aan de rand van de hongerdood. en wie de stad kent, wel, ISIS is niet het hardst van leer getrokken tegen christenen. Hier zijn moskeeën opgeblazen, wat met de kerken in Caracosh niet gebeurde. Twee zijn er verbrand, ze zijn vervuild, er zijn beelden en kruisen beschadigd. Maar twee kerken functioneren alweer en vier van de zeven kerken zijn redelijk snel
te herstellen en bruikbaar. En, wat voor de geschiedenis van een volk dramatisch is: rond Mosul zijn stenen getuigen van ver voor Christus geheel verwoest. Geweldige archeologische sits zijn vernield. Veel nog op te graven kennis is het volk afgenomen.
Nu echter vraagt het dagelijk
s leven de voorrang, en rond Caracosh gaat dat dus hard. Wisam, een goede chauffeur bij het klooster Mariam Aladhra te Sulaymaniyah, brengt elke dag een familie met hebben en houden terug.