Mijn vijfde reis is dit naar Kirkuk en Suaymaniyah, dus enkele klappen van de zweep ken ik nu. Ik kwam met een doel, maar ik kwam wel in nu weer heel veranderende tijden. Dus dan is het vooral ook afwachten wanneer wie tijd heeft voor wat om mij te laten participeren.
Ik was al (lopend!) mee geweest naar de zusters dominicanessen, waar zr Jumna woont. Bij hen en in mijn kamer heb ik de zusters die dat wilden onder handen genomen. De korte wandeling (10 minuten, langzame pas) was zeer instructief. Beide straten, van de bisschop en van hen, zijn nu niet enkel bewaakt door een paar soldaten, maar er staat een heuse muur met betonblokken voor. Daar komt geen DAESH-wagen meer doorheen!
Gister bracht op bisschoppelijk bevel Abuna Sliwa me naar het huis met studentes dat het meeste onder vuur gelegen had. Hij leverde me af en vertrok. Wist hij veel! Wel, men is gastvrij, ik werd dus binnen gelaten. Het duurde wel even voordat er iemand aanwezig was die genoeg Engels kende om mij te laten uitleggen waarom ik daar was. „En hoe lang duurt dat dan?” „En wat doet u dan?” Tjeee… De kamer die rondom bedden heeft, was wel snel vol van studentes die toch wilden weten wat dat nou voor invasie was. Het werd small talk, eerste snuffelingen, in drie gestotterde talen.
Toen vertelde er een dat haar vader sportleraar was. Waarop ik haar vroeg of zij dan mogelijk ook zeer goed was in sport. Nou, nee. Ik daagde haar uit, met een forse grondoefening (dank dank aan mijn pilateslerares!) waar net genoeg grond voor vrij was, en dat werd een feest. Iedereen ging het proberen, en toen hadden ze er ook een voor mij: opdrukken, of ik dat kon. Oef. Tien keer haalde ik, toch meer dan de uitdaagster! Kennelijk was ik geslaagd, want toen zei er een: „Ik wil langer zijn”. Nou was ze ook piep. Maar ja, lengtes kan ik niet cadeau doen, anders was ik zelf ook een turfje hoger geweest.
Ik deed met haar een fantastische „boom-oefening”, en je zag haar groeien. Dat wilden er meer. Daarmee was het ijs gebroken en of ik maar alstublieft die middag wilde terugkomen. Nu moest ik gaan eten bij de zusters. Ik heb het over 6 januari, altijd toch nog HET grote christelijke feest hier. Kerstmis is Amerikaans opgetuigd, 6 januari is nog een authentiek feest.
Toen ik terugkwam stonden er vijf klaar voor een ontspanningsmassage, maar ik zou er maar vier kunnen doen. Mochten ze onderling uitmaken wie het meest urgent was. Deden ze. Eentje, met buikpijn, heb ik aangeraden te voelen hoe DAESH in haar buik zit, en ze dan stevig uitpoepen. Dat idee beviel haar zeer.
Ik ben nog verder gepromoveerd. Nu mag ik vanavond blijven slapen bij de studentes, op hun verzoek. De heer Emad Matti kwam de wens melden bij ons avondeten in het bisschopshuis. Overigens was er die dag iets stevigs gebeurd, dat werd geëvalueerd. In een van de huizen had een moslimstudente tegen een jezidivrouw gezegd dat die apart moest eten, dat zij niet met haar samen wilde eten, dat was niet hallal. Haar is te verstaan gegeven dat hier samen wordt geleefd, allen gelijk, en dat soort kunsten zijn niet aan de orde. Ze is gisteren door haar moeder opgehaald en terug naar het kamp waar haar familie zit. Het is de eerste maal dat zoiets gebeurt bij de studentes. Voor veel moslims zijn jezidi’s ketters…
En „onze soldaten” willen graag door mij worden gefotografeerd, weer, dat verbaast me. Militaire objecten mag je niet fotograferen in oorlogstijd…
Ik ga ervandoor, naar de studentes. Dat dat mag, is ook een signaal dat het op dit moment hier werkelijk relatief veilig is. Ook dat ik al een paar maal lopend over straat mocht naar de zusters. Overigens heeft bisschop Mirkis al bedacht dat ik in april, als ik met enkele Utrechtenaars hier zal zijn, maar een kleine cursus moet geven aan de medische studentes, zodat zij mijn kunsten kunnen leren. Gaan we pogen te doen. April is de enige tijd die voor hen en mij goed past.
In september ben ik uitgenodigd om de professie op te luisteren van twee jonge dominicanessen die ik uit Ankawa ken, maar die nu hier zijn. Ik MOET Arabisch onder de tong krijgen!