1 sept. Wisam, een van de ontheemden uit Caracosh die drie jaar in dit klooster in Sulaymaniyah leefde met zijn gezin, Wisam rijdt nu elke dag een familie naar Caracosh met een kleine vrachtwagen die goed vol te stouwen is.
Rond zijn eigen huis zijn inmiddels vijf buren terug, die vragen wanneer hij terugkomt. Hij moet vanwege zijn vrouw Manar nog even in Kirkuk blijven, zij heeft een contract bij een
NGO om naailes te geven aan vluchtelingenvrouwen. Doet ze sinds twee jaar, elke maand een nieuwe goep. Ze zei me eens met stralende ogen, de kring rond wijzend: “Wij zijn allemaal vluchtelingen!” dat heeft zij geleerd.
Maar ISIS zit nog in haar lijf, dat voelt ze. Voor haar is ISIS iets anders dan moslims, ook al komt zij ook uit Caracosh, dat dorp-stadje met een wat ghettoachtig christendom.
Wisam heeft nog een reden: de huizen hebben nog geen water, en dat moet dus dagelijks uit het centrum worden gehaald: in deze zomerhitte van soms tegen 50 graden! Wisam is daarom gisteren (31 aug.) op pad gegaan, naar het waterleidingmanagement, om te vragen om aansluiting. De chef begreep het: “Wacht even drie dagen, na het Offerfeest komen we jullie aansluiten!”
Wisam gaat wel proberen elke dag even in zijn huis te werken, als hij toch naar Caracosh moet. – YHS