17.01.07 Zuster Jumna vertelt me vervolgens uitvoerig over de situatie van ISIS in hun straat. Dat begrijp ik nu pas, welke straat het is. Ik had een andere in gedachten. Het convent van de dominicanessen is vlak bij het kantoor van de gouverneur van Kirkuk, daarop was men gericht. En om dit convent heen zijn vier huizen met studentes van het project. ISIS sloop om de huizen heen, de zusters hoorden hen ook op het dak, dat werd later bevestigd. Er waren diverse lange schietpartijen, hun voorgevel is ook aardig beschoten. 24 uur lang was ISIS in de straat, de zusters zaten samen in de enige ruimte die geen ramen heeft, de meiden lagen in hun huizen onder enkele bedden. Ze hadden contact met elkaar via hun mobieltjes, tot de batterijen leeg waren. Toen werd het gissen. Zuster Jumna had contact met een militair buiten, die af en toe aanwijzingen doorgaf… ook tot de batterij op was. De zenuwen staan in haar gezicht terwijl ze het vertelt. Ze spreekt Frans met me. Inmiddels spreek ik redelijk Frans terug, soms toch Engels. Als het ook nog eens Arabisch zou kunnen worden…
De zusters hebben het even over de politici die een eigen alleen maar christelijke staat willen. Ze lachen erom. „Een soort Monaco? En wie zal ons verdedigen? We kunnen veel beter weer de banden opbouwen met onze moslimburen die we altijd hadden, dan zijn we pas echt veilig. We moeten toch nog wel zo intelligent zijn dat we het verschil weten tussen gewone moslims en ISIS! De enkele priester en bisschop die ook om een eigen staat roept, vinden ze dom.” Hun eigenstandigheid tegenover priesters en paters poogden ze altijd heel decent te redden, maar nu zijn ze nogal beslist.
Vanmorgen was ik weer in de kathedrale lagere school. Voornamelijk moslimleraressen. Ik denk nog steeds in moslim en christen, wat een mooi samenwerken! Na het beetje film dat ik hen laat zien met hen erin, moet ik vooral veel film maken. Graag nog meer! In de docentenkamer krijg ik dan te horen dat er drie vrouwen Turkmeens met elkaar zitten te praten. Ze zijn met vijf bevolkingsgroepen aanwezig als team: Turkmenen, Arabieren, Koerden, en twee christelijke takken. Ik weet sinds mijn eerste bezoek dat dat werkelijk bijzonder is, dat dit goed gaat. Arabieren en Koerden, dat is voor hen hier in Irak eigenlijk de grootste tegenstelling.
En dan moet ik enkele klassen langs voor film. De verrassing. Juist de Koranles wordt gegeven door een jonge zeer modern geklede vrouw, zonder hoofddoek. Door hoeveel lagen vooroordeel zal ik mezelf nog moeten heen graven voordat ik werkelijk begrijp wat in dit land allemaal aan goeds leeft, ondanks al die 35 jaar geweld nu? Mijn hersens moeten dat Arabisch gaan opslaan, anders blijft me te veel ontgaan!
En vanmiddag mag ik na de viering met de zusters mee om hen een ontspanningsmassage te geven.